یا ایهاالعزیزتر از یوسف

یا ایهاالعزیزتر از یوسف عکس تو را به چاه می اندازند
دجال های شعبده عکس ات را این روزها سیاه می اندازند

اما تو در سرادق معراجی، تاجی، به فرق عالمیان، تاجی
جادوگران وسوسه و تلبیس خرگوش در کلاه می اندازند

عفریت های شعبده و مستی صف می کشند پشت سر پاریس
حواریون بولهبی دارند خود را به اشتباه می اندازند

اصحاب نهروان و جمل امروز سر کرده اند جنگ صلیبی را
روزی به زور هلهله و تزویر اصحاب فتنه راه می اندازند

با فکر خام خویش بنا کردند بوکوحرام و داعش و طالب را
با نفت مفتی ملک عبدالله آتش به قبله گاه می اندازند

مردان عشق و معجزه ما هستیم مردان اربعین و امین الله
آنان به مکر و حیله هر از گاهی تیری بر این سپاه می اندازند

یا ایهاالعزیزتر از یوسف با آخرین امید بشر برگرد
در غرب و شرق این همه دلتنگان رویی به مهر و ماه می اندازند

خاطرات هند

83
غذای وج شاعران هندو در انجمن بیدل

ماهی یک بار انجمن ادبی بیدل داشتیم و آخرش هم به استادان وشاعران غذایی می دادیم. مثلا بریانی که نوعی غذای هندی ست که با برنج و گوشت مرغ و کشمش و بادام و کلی فلفل درست می شود و هواداران زیادی در بین هندی ها دارد. در این میان تنی چند از جماعت هندوان هم بودند که غذای گوشتی نمی خوردند و به اصطلاح وجترین بودند. خیلی وقتها یادم می رفت که سفارش غذای وج بدهم و غافلگیر می شدم و تنی چند از شاعران هندو مثل دکتر بلرام و دکتر راجندر کوما و دیگران مجبور بودند بدون خوردن غذا به خانه بروند. در این موارد هم باز خودم را نمی باختم و می گفتم دوستان وج با من بیایند. سه چهار نفری می شدند آنها را صاف می بردم زیر شیر آب سردکن و چون آب هم جزو غذاهای وج حساب می شد و در ترکیبش گوشت نبود می گفتم بفرمایید این هم غذای وج مخصوص شما!

84
شاعر سپیدسرای زورکی

یکی از کارهای من در هند این است که از هر دانشجوی زبان فارسی یک شاعر زبان فارسی بسازم. اما در ایران هم که باشی این تلاش ها همیشه جواب نمی دهد. در بین دانشجویان زبان فارسی دانشگاه جواهرلعل نهرو دهلی نو یک دانشجویی بود از اهالی پتنا که خیلی هم آدم فعال و خوب و خونگرمی بود. منتها بنده ی خدا اهل شعر و شاعری نبود. من هم اصرار داشتم طرف حتی اگر شده به زبان نثر و شعر سپید چیزی بنویسد. یک روز در انجمن بیدل از ایشان خواستم که اگر چیزی سروده ای بیا بخوان! او هم آمد و این شعر!! را خواند:
بچه گربه گناه دارد / بچه گربه غذا ندارد/ بچه گربه مادر ندارد / من باید به بچه گربه غذا بدهم...
از طرفی خنده ام گرفته بود و از سویی دلم نمی خواست توی ذوقش بزنم. بعضی از استادان زبان فارسی هند هم بودند که مانده بودند این دیگر چه جور شعری ست. من هم خیلی جدی گفتم احسنت! اتفاقا این شعر یک شعر فلسفی هم هست و شروع کردم به کلی تعریف الکی. گفتم که حتما ماه آینده هم در جلسه بعدی انجمن یک شعر دیگر بگو. او هم نامردی نکرد و حرف مرا جدی گرفت و در جلسه بعدی انجمن بیدل آمد این شعر را خواند:
بچه جوجه گناه دارد/ بچه جوجه غذا ندارد/ بچه جوجه مادر ندارد...